Trein der traagheid
De trein waarmee men in vele rundveerassen – melkvee en vleesvee – wereldwijd het hoornloosheidsgen aan het infokken is, valt niet meer te stoppen. Zowel vanuit arbeidstechnisch oogpunt als vanuit het standpunt van dierenwelzijn zijn voor de introgressie heel sterke argumenten.
Maar in de wieg van het Belgisch-witblauwras wordt niets ondernomen en is de belangstelling uit vrees voor verlies aan vleeskwaliteit zero. Toeval of niet, maar wat verderop in dit nummer weerklinkt de wake-upcall van ILVO-baas Joris Relaes naar een toekomstvisie voor het witblauwras en medefinanciering vanuit de sector voor projecten. Het is het laatste redmiddel voor het handhaven van de unieke Vlaamse witblauw-onderzoeksveestapel op het ILVO.
Laten we nu net in Vlaanderen met CRV ook beschikken over een collectieve veeverbeteringsorganisatie die heel wat wetenschappelijke kennis over fokkerij
herbergt, die beschikt over allerlei geavanceerde voortplantingstechnieken en die enige financiële draagkracht bezit voor projectmedefinanciering. Het bruggetje in mijn hoofd zegt dan dat beide organisaties best op zeer korte termijn aan tafel kunnen gaan zitten om hoornloosheid in de witblauwonderzoeksveestapel van het ILVO in te fokken. En zulk project kan dan ook wetenschappelijk begeleid worden door onder meer professor Stefaan Desmet, professor kwaliteit dierlijke productie aan de Universiteit Gent. Want ja, er zullen meerdere generaties overheen gaan om kwalitatieve, homozygoot hoornloze witblauwen te fokken.
Wat een mooie, collectieve uitdaging voor de Vlaamse witblauwfokkerij. Want laten we wel wezen: met de trein der traagheid kom je ooit op je bestemming aan, maar wel altijd te laat.